Vervoerspuzzel voor chauffeur niet eenvoudig

Dat doen we ook zeker, vandaar de ode. Maar laat ik ook Harrie niet vergeten. Chauffeur Harrie. Al ruim twee jaar rijdt hij vrijwillig onze deelnemers van en naar huis. Vijf dagen per week, tot wel vier ritten per dag. Gemiddeld 1.400 kilometer per maand. Over goud gesproken.

Een aantal deelnemers komt op eigen gelegenheid naar onze boerderij: op de fiets, de scooter of met de automobiel. Het gros wordt echter gehaald en gebracht. Dat is goedkoper dan wanneer we iedereen met de taxi laten komen, maar levert veel extra werk op.

En met vijftien verschillende adressen in acht verschillende dorpen is de vervoerspuzzel niet eenvoudig: wie woont op welke route, wie werkt op welke dag en wie wordt op welke tijd opgehaald?

Neem de donderdag. Mijn man haalt 's ochtends in een rode personenbus de deelnemers uit Hoogeveen op. Inclusief rolstoel en hond zit deze bus tjokvol. Harrie rijdt tegelijkertijd een ander rondje door de regio om mensen op te pikken.

Na de dagopening en koffie op de boerderij gaat hij opnieuw de weg op om deelnemer Gerard op te halen. Die begint pas na tienen. Na de lunch gaan deelnemers Wendy, Linda en Johnny alweer naar huis. De rest blijft tot vier uur, waarna Harrie opnieuw een ronde rijdt.

Heeft Harrie niets anders te doen? Ik hoor het u denken. Maar wie Harrie persoonlijk kent, weet dat hij thuis genoeg zorgen heeft. Des te bijzonderder is het dat hij al zijn vrije tijd in onze boerderij steekt.

Vorig jaar was Harrie een paar weken ziek. Ik weet nog dat ik in paniek raakte: dat kán helemaal niet, wat moeten we zonder hem? Met collega's reden we om de beurt de ritten die Harrie normaal maakte; om mensen thuis te brengen was ik anderhalf uur onderweg. Deels door de grote afstanden tussen de dorpen, deels door het begeleiden van mensen naar hun woning. Mijn respect voor Harrie werd nog groter. En wellicht mijn schuldgevoel ook. Waar zadelden we die man mee op?

Met voldoening, weet ik nu. Want toen Harrie ons vorige maand hoorde filosoferen over een woonproject op de boerderij, riep hij verdrietig onze eigenaar bij zich. 'Als ik deelnemers niet meer hoef te halen, wat moet ik dan?'