Kansen van kustlocatie benutten

De familie De Keuninck woont op steenworp afstand van het Noordzeestrand. De voorouders van Anneke de Keuninck-de Bruijne, de echtgenote van Bram, woonden er generaties lang. Zij doet de akkerbouw. Hij werkte veertig jaar bij het waterschap.
Cadzand-Bad is booming. Al in 1985 zou er een kuuroord komen met hotels en vakantiewoningen. Maar de streek keerde zich daartegen. ‘Wij toen ook’, zegt Bram de Keuninck. De tegenstanders van de plannen hielden hun protest vol tot aan de Raad van State. Die veegde alle bezwaren van tafel, behalve die van De Keuninck.
Uiteindelijk ging dat plan toen niet door. Maar in 2007 kwamen projectontwikkelaars er opnieuw mee, alleen was het nu een maatje groter. Opnieuw probeerde de familie, samen met anderen de plannen te keren.
Tegelijk groeide het idee om niet steeds tegen de plannen te zijn, maar om er juist slim gebruik van te maken. ‘We wilden het akkerbouwbedrijf in stand houden, maar tegelijk kijken naar de kansen die er waren.’
Nieuwe plannen van de gemeente sloten daar goed op aan. Want de gemeente zocht naar nieuwe parkeermogelijkheden voor strandgasten. Dat was de aanzet voor een kavelruil tussen de familie en de gemeente. ‘Wij hebben toen de regie overgenomen en zelf oplossingen aangedragen’, zegt De Keuninck.
Een klein parkeeroverloopterrein van de gemeente ging naar de familie; in ruil daarvoor mocht de gemeente op hun grond een weg met rotonde aanleggen. Zo kwam er een goede aanrijroute naar het nieuwe recreatiepark op zo’n 300 meter van de boerderij en naar een parkeerplaats die de familie zelf wilde aanleggen.
Als het aan de ontwikkelaar van het nieuwe park had gelegen, was dat tot aan de boerderij gekomen. Daar voelde de familie niets voor. Vooral Anneke de Keuninck verwachtte er te veel nadelen voor voor het akkerbouwbedrijf.
Eerst kwam er nog een kink in de kabel. De familie werd het niet eens met de toenmalige wethouder die het kavelruilplan rond wilde hebben voor haar vertrek. ‘Het heeft hier flink geknetterd’, zegt De Keuninck. Daarop zette de gemeente een streep door het plan. De familie liet het daar niet bij zitten. Zodra er een nieuw college van B en W aantrad, heropende ze de onderhandelingen. Dat leidde wél tot een overeenkomst. Er bleef echter een inefficiënt landbouwperceeltje over.
De ondernemers zochten ondertussen meer kansen om in te spelen op alle recreatieactiviteiten rondom hen. Zo ontstond het idee voor een golfbaan op dat perceeltje, netjes ingepast in het landschap met struiken en grote bomen. Een klein baantje, voor shortgolf. Een recreatieve golfer is binnen 1,5 uur rond.
De aanleg van het parkeerterrein en de golfbaan ging niet probleemloos. Bij beide projecten ging de aannemer failliet. Dat gaf veel oponthoud. Daar bleef het niet bij. Want het is de vraag of het clubgebouw op tijd klaar is. Er is gedoe met de gemeente over het ontwerp. De bouwtijd moet daarom steeds korter worden, anders staat het er niet op tijd. Het gebouwtje gaat dienen als uitgiftepunt voor golfspullen en het biedt parkeerders die na een lange rit arriveren de gelegenheid om wat te te drinken en het toilet te bezoeken.

Akkerbouwbedrijf behouden

Anneke de Keuninck denkt nog vaak terug aan de tijd dat de boerderij bijna omgeven was door akkers. Tientallen jaren leidde ze het bedrijf in maatschap met haar vader. Sinds 1762 is de boerderij in handen van haar voorouders. ‘Het bedrijf zit hier al zo lang. Ik wil dat behouden. Daarom wilde ik bijvoorbeeld niet de huiskavel verkopen voor het nieuwe recreatiepark. Mijn vader zou zeggen: ‘Schoenmaker, blijf bij je leest.’’
‘Dan waren we wel binnen geweest’, reageert haar zoon. ‘Het is wel frappant dat opa als ZLM-bestuurder destijds meewerkte aan het realiseren van campings op boerderijen, maar zelf als akkerbouwer in hart en nieren het toerisme op en rond zijn eigen bedrijf als een bedreiging zag. Wij maken nu rond diezelfde boerderij juist gebruik van de kansen die toerisme biedt.’
Zit er nog meer in? ‘Wellicht’, zegt Jacco de Keunick. ‘Gronden langs de kust bieden veel potentie, maar voorlopig hebben wij onze handen vol.’