Het gelijke speelveld inEuropa is nog ver weg

Het Gemeenschappelijk Landbouwbeleid (GLB) in Europa is op papier uniform, maar kent in de praktijk vele gezichten. Op vrijwel elk beleidsterrein geven lidstaten een eigen kleur aan het GLB.
Vanwege ons profiel van kleine, maar hoogproductieve landbouwnatie voldoen Nederlandse agrariërs aan de strengste normen. Van ons wordt vaak een stapje extra geëist. Het streven om het beste jongetje van de klas te willen zijn belemmert ons, maar geeft tegelijkertijd een voorsprong. Niet voor niets zijn onze producten wereldwijd geliefd.
Waar ondernemers zich terecht kwaad over maken, is dat eisen die aan hen worden gesteld, niet gelden voor collega’s binnen hetzelfde Europa. Waar we in Nederland regelmatig worden geconfronteerd met een kop op Europese richtlijnen, worden basisprincipes in andere landen niet zelden genegeerd.
Het ministerie van EZ doet er goed aan om het voorzitterschap van de Europese Unie - dat Nederland in de eerste helft van 2016 ten deel valt - aan te grijpen om meer lijn in de toepassing van wet- en regelgeving te krijgen. Tegen het huidige verschil in condities is qua kostprijs eenvoudigweg niet te concurreren.
Neem het melkquotum dat er in april afgaat. Wij betalen volop superheffing in een systeem dat Italië nooit echt serieus nam. Hier gelden hoge dierenwelzijnseisen, maar dit speelt buiten de landsgrenzen minder. Telers werken qua gewasbescherming onder verschillende omstandigheden. Subsidie en cofinanciering zitten er bij ons vaak niet in, terwijl andere lidstaten, zoals Griekenland deze week, volop cadeautjes uitdelen.
Nederland is voorloper, maar zet agrariërs kostentechnisch op achterstand. Europese boeren vragen terecht dat rekenschap wordt gehouden met regionale verschillen, maar een min of meer gelijk speelveld is wel een vereiste.