'Voedsel als vergeten grondstof'

Opvallend vind ik dat de discussie vooral gaat over delfstoffen voor de chip-, auto- of energie-industrie. Natuurlijk, in een steeds digitalere wereld is dat belangrijk. Maar waarom ontbreekt voedsel vaak in dit gesprek?

Ook ons eten is voor een groot deel afhankelijk van het buitenland. Toch lijkt de zorg daarover minder groot. Misschien omdat Nederlandse consumenten koopkrachtig zijn, of omdat andere landen afhankelijk zijn van onze hoogwaardige land- en tuinbouwproducten, kennis en diensten.

Juist die sterke positie zou Nederland slimmer kunnen benutten. Onze goed georganiseerde keten kan niet alleen bijdragen aan voedselzekerheid, maar ook aan oplossingen op het gebied van kritieke grondstoffen. Want laten we eerlijk zijn: delfstoffen raken op. Afhankelijkheid van iets dat eindig is, biedt geen duurzame toekomst.

In de landbouw ontstaan juist nu kansen om grondstoffen te herwinnen. Denk aan de mogelijkheden van renure, aan de glastuinbouw die meer zelfvoorzienend wordt in energie, of aan de akkerbouw die plantaardig materiaal omzet in grondstoffen voor bouw en chemie. Deze voorbeelden laten zien dat onze sector meer is dan voedselproducent.

De Nederlandse land- en tuinbouw beschikt over een unieke kracht: innovatie, ketensamenwerking en kennis. In een wereld vol onzekerheden kan dat het fundament zijn voor een duurzame en weerbare toekomst. Dat vraagt wel om een bredere blik in het maatschappelijke debat: niet alleen kijken naar chips en accu's, maar ook naar wat dagelijks op ons bord ligt en de rol die boeren en tuinders daarbij spelen.