'Babylonische spraakverwarring'

Als ik met medewerkers van verschillende overheidsorganen spreek, dan gaat het vooral over randvoorwaarden. Middelengebruik. Waterkwaliteit. Biodiversiteit. Daar heb ik best begrip voor, maar als ambtenaren alleen over randvoorwaarden spreken met ons, gaat er iets grondig mis.

Stel je een gesprek voor tussen twee mensen na afloop van een voetbalklassieker. De een spreekt over die geweldige aanval of die strafschop die ten onrechte werd gegeven, de ander spreekt over de veiligheid op de tribunes en het hygiëneprotocol van de biertaps in het stadion. Dat gesprek resulteert in een Babylonische spraakverwarring. Zoiets gebeurt ook in de gesprekken tussen overheid en sector.

Onze leden sturen zowel op ondernemingsdoelen als op randvoorwaarden op het gebied van natuur en milieu. De overheid stuurt vooralsnog alleen op randvoorwaarden. Dat is gemakzuchtig en risicovol. Nederlandse boeren en tuinders hebben een belangrijke functie in het produceren van gezond, vers voedsel en aantrekkelijke bomen, planten en bloemen. Die functie moet behouden blijven, zowel voor Nederlandse als voor Europese consumenten.

De overheid zou daarom niet alleen moeten sturen op randvoorwaarden, maar ook op doelen als volume en areaal. Ik kan me zelfs voorstellen dat de overheid zich sterk maakt voor het behouden van specifieke sectoren. Daarmee zou ze zich naast de sector plaatsen en niet juist er tegenover. Dat is bepaald niet nieuw. De overheid doet dat volop met andere sectoren die ook van primair belang zijn, zoals energie, onderwijs en gezondheidszorg.

Idealiter stellen overheid en sector gezamenlijke doelen en gezamenlijke randvoorwaarden vast. Daardoor ontstaat een evenwichtige basis voor de gesprekken over de toekomst van onze boeren en tuinders en daarmee komen we samen verder. En dat is in het belang van ons allemaal.