'Oog voor elkaar'

Wekenlang werkte ik aan het ontwerp van een eigen magazine. Daarbij moest ik een nieuw computerprogramma onder de knie krijgen, foto's bewerken en pagina's vormgeven. En dat tussen mijn boerderijwerk, het verzorgen van de puppy's, de kinderen en het huishouden door. Kortom, ik wilde gewoon even een knuffel en een lief paar ogen dat zei: 'Komt goed, schat.'

Meer niet.

Twee dagen later was Jurre weer aan het balenrijden en zat ik 's avonds alleen thuis. De telefoon ging. Jurre: 'Het gaat hier goooeeed, dit is het mooiste wat er is. Maar wacht niet op mij, het kon weleens laat worden.'

'Boeiend', zuchtte ik. En beëindigde het gesprek. Als hij geen aandacht had voor mijn passie, dan ik niet voor die van hem. Later in bed woelde en draaide ik, maar kon de slaap niet vatten. Ik voelde me alleen. Ongezien. En onbelangrijk. Rond twaalven kroop Jurre naast me. 'Ben je nog wakker?', fluisterde hij verbaasd.

'Ja', snikte ik. 'Ik toon altijd interesse in de boerderij, wring me in bochten om jou je werk te kunnen laten doen en snap dat de grasoogst geweldig is voor een boer, maar het zou weleens leuk zijn als je wat interesse terug toonde. Ik had eergisteren mijn eindpresentatie en je wenste me niet eens succes. En toen ik thuiskwam en een groepsfoto van mijn medecursisten toonde vond je het trekkerfilmpje op je eigen mobiel interessanter. En het ergste: je hebt niet gezien hoe mijn magazine is geworden.'

Stilte.

'Je hebt gelijk. Het is zo druk op de boerderij dat ik je een beetje ben vergeten. Wil je me het nu nog laten zien?'

'Nee, nu hoeft het al niet meer.'

Toch pakte Jurre de volgende ochtend mijn laptop en vroeg me mijn magazine te showen. Hij stelde vragen, ik wees hem de details. Zijn hand op mijn schoot, ik kroop naar hem toe. Daarna mocht hij zolang op de trekker als hij wilde.