Drie gezinnen, één erf

Ziet er toch wat mooier uit. Chique zelfs. Met een beetje fantasie durf ik ons thuis nu Chateau Weiland te noemen.

Op het erf wonen nog twee gezinnen: onze collega's Boy en Wendela wonen met hun zoontjes in een prachtig, zelfgebouwd strobalenhuis. En in het huis vooraan de weg wonen de ouders van Boy. Vader Hans probeert af te bouwen, maar werkt stiekem toch alle dagen mee op de boerderij.

Natuurlijk was het vooraf spannend hoe wij ons als derde gezin zouden verhouden tot de al bestaande dynamiek op het erf. In Drenthe woonden we namelijk ook met drie gezinnen en dat vond ik niet altijd even makkelijk. Andere verwachtingen, andere interesses.

Aan de wens van een buurvrouw om samen een leefgemeenschap ofwel commune te vormen, kon ik niet voldoen. Ik wilde niet 's avonds samen eten en buiten het werk om had ik – naast af en toe een kop koffie – behoefte aan een privéleven. En natuurlijk vond ik dat weleens flauw van mezelf en voelde ik me een spelbreker, maar ik wilde wel bij mezelf blijven.

Goed. Hier gaat het beter, makkelijker. Ook al zijn de twee andere gezinnen familie van elkaar, met hun eigen gewoontes, taal en geschiedenis: we klikken. Sterker: onze kinderen hebben het over 'onze grote broers' als het over de buurjongens gaat en hebben er een opa en oma bij.

Een oma bij wie ze alle dagen op de trampoline springen en die ze verwent met ijs en kikkersnoepjes. Die spontaan de snotneus van mijn dochter afveegt en even op haar past als ik sta te koken. Zonder moeite is er veel contact. Het verwondert me dat het me nu ineens wel lukt.

Voor de verhuizing hadden we met Boy en Wendela afgesproken dat we pas aan het ontwerp van een nieuw woonhuis zouden beginnen als wij – en zij – zeker wisten dat we hier zouden blijven. Wat ons betreft mogen de tekenpapieren op tafel.