Paradox

Het is een rare paradox waar we als boeren in leven. Enerzijds zien we dat onze producten in Nederland en tot ver over de grens gewaardeerd worden vanwege kwaliteit, voedselveiligheid, beschikbaarheid en betaalbaarheid, zodanig dat dit bijna over de hele linie leidt tot meer vraag naar onze producten. Anderzijds lopen we in verschillende sectoren tegen een door de overheid ingestelde bovengrens aan. Enerzijds de economische groei stimuleren, anderzijds discutabele grenzen trekken.
Dat zien we bijvoorbeeld in het landelijke plafond voor ammoniak, dat begrensd is op 120 kiloton voor heel Nederland. Als het over fosfaat gaat, stelt Europa de bovengrens als voorwaarde voor het toekennen van derogatie op 173 miljoen kilo voor alle veehouderijsectoren bij elkaar opgeteld. Spreken we over het toedienen van mineralen ten behoeve van de groei van de gewassen, dan zijn ook maxima aan de gebruiksnormen gesteld.
Het zijn grenzen die door overheden worden getrokken om te reguleren. Grenzen die op zich nog niets zeggen over duurzaam produceren op bedrijfsniveau en dus te generiek zijn. Een ondernemer een recht toekennen (referentie) om een bepaalde hoeveelheid ammoniak of fosfaat te mogen produceren, is niet hetzelfde als de ondernemer stimuleren efficiënter, en daarmee milieuvriendelijker, te produceren.
Moeten we dan generieke plafonds afschaffen en aan de productie geen grenzen stellen? Nee, er zijn grenzen. Maar de uitdaging voor ons is om die paradox op te lossen. Dus om kwalitatief hoogstaand eten voor mens en dier te leveren zonder het milieu te belasten. Dan is ondernemers uitdagen een betere strategie dan rekenkundig kloppende plafonds instellen.

Hans Huijbers