Afscheid

Ons land telde in 1980 145.000 landbouwbedrijven. Daarvan zijn er nu 60.000 over. Nog zo’n veelzeggend cijfer: vorig jaar had 18 procent van de boerenbedrijven meer dan 50 hectare landbouwgrond, terwijl dat in 2000 nog maar 9 procent was.
In amper vier decennia heeft zich in onze agrarische sector een stille revolutie voorgedaan met nochtans grote financiële, economische, sociale én emotionele gevolgen. Onze voedselproductie is onderworpen aan de tucht van de wereldmarkt en die is grillig en meedogenloos. Je zult groeien in kwaliteit, denk aan nieuwe product-marktcombinaties of in kwantiteit en efficiency. Het plaatst boeren en tuinders voor soms moeilijke dilemma’s.
Als akkerbouwer in dit Jaar van de Bodem weet ik dat het een voortdurende strijd is. Je wilt, nee je moet op korte termijn de maximale opbrengst halen uit je grond om te overleven, maar je moet er ook voor zorgen dat die bodem op langere termijn gezond en vruchtbaar blijft. De kern van het boerenbestaan is toch om het bedrijf zo optimaal mogelijk over te dragen aan de volgende generatie.
In het klein hebben we bij de LLTB die stille revolutie de afgelopen week aan den lijve ervaren. De contributienota is voor tientallen leden aanleiding geweest afscheid van ons te nemen. In veruit de meeste gevallen ging het om kleine tot zeer kleine bedrijven of leden zonder bedrijf. Vaak hun hele leven lang lid van de ‘boerenbond’ zoals ze het zelf noemen.
Boeren tot wel 80 jaar, die soms nog hobbymatig een gemengd bedrijfje bestierden of meehielpen op de boerderij van de kinderen, omdat ze geen afscheid konden nemen van het boerenleven. Achter elk nuchter opzeggingsmailtje gaan imposante levensverhalen van vervlogen tijden schuil.
Natuurlijk wil de LLTB een toekomstgerichte organisatie zijn voor agrarische ondernemers die vooruit willen. Maar we mogen de oude leden, die de LLTB mede hebben opgebouwd, niet zo maar laten vertrekken. Zij verdienen alle hulde.
Begin juli staan de ledenontmoetingsdagen daarom in het teken van de generatie die afscheid neemt.

Elly Roebroek,