Familie Linssen: ‘We zijn er altijd in blijven geloven’

Opvangbassin

De woning van het gezin plus de bijbehorende stal verdwijnen als de nieuwbouw klaar is. Twan Linssen nam het bedrijf met 65 koeien in 2000 over van zijn ouders. In de nieuwe stal is plaats voor 100 koeien. Het gebied dat na de sloop van de oude woning en stal vrijkomt, dient bij overstromingen als opvangbassin voor het overtollige water van moeder Maas, die zo’n 250 meter verderop door het landschap meandert.
Op het hoger gelegen stuk grond pal achter de huidige woning – hoogteverschil 3,5 meter – wordt gewerkt aan de bouw van een nieuw huis en een moderne stal.
De nieuwe stal wordt zo’n 30 x 70 meter. In deze stal komt een systeem om het gras te drogen. Een systeem dat zich in Oostenrijk al vele malen heeft bewezen. De opzet is erop gericht om geen voordroog en maïs meer te voeren, maar puur gras en hooi.
‘Het pas gemaaide gras komt binnen in twee bakken te liggen van 14 bij 14 meter met betonnetten aan de onderkant. Ondertussen blaast een ventilator er lucht doorheen, waardoor het hooi droogt. Deze manier van drogen maakt silo’s overbodig en is bovendien minder arbeidsintensief en weergevoelig’, legt Twan uit.

Opluchting

De opluchting bij het echtpaar is, nu er eindelijk kan worden gebouwd, groot. Er zijn jaren overheen gegaan, voordat letterlijk de eerste steen kon worden gelegd. ‘De passie voor het vak heeft ons erdoorheen geholpen’, zeggen ze.
Het idee van de bedrijfsverplaatsing deden Twan en Miriam in 2003 op in Overijssel, waar onder dezelfde voorwaarden al een dergelijke verplaatsing was gerealiseerd. ‘Omdat er plannen waren om ook hier dijken te bouwen, ging bij ons een lampje branden. Waarom daar wel en hier geen bedrijfsverplaatsing?’
De Linssens informeerden bij verschillende instanties naar de mogelijkheden en in september 2003 kwam een medewerker van de Maaswerken bij hen langs om het aankopen van grond te bespreken. ‘Het zou aanvankelijk om een smalle strook gaan’, vertelt Twan. ‘Zouden we dat hebben gedaan, dan hadden we geen troef meer in handen en waren we bovendien een gedeelte van onze huiskavel kwijt.’

Rijkswaterstaat akkoord

De familie zette in op bedrijfsverplaatsing en daar ging Rijkswaterstaat uiteindelijk mee akkoord. Toch duurde het drie jaar voor er een definitieve overeenkomst met de Maaswerken werd gesloten.
Vervolgens zijn bij de toenmalige gemeente Heel op 4 juli 2006 de eerste bouwtekeningen op tafel gelegd. Zij gaf groen licht. Niet veel later kwam het bericht dat de grond waarop de familie wil bouwen, het predicaat ‘hoog archeologische waarde’ meekrijgt. Een gemeentelijke fusie en de ‘verhuizing’ van het archeologisch beleid van de provincie naar de gemeente zorgden voor een vertraging van twee jaar.
Daarop volgde de bestemmingswijzigingprocedure en konden eventuele bezwaren tegen de voorgenomen wijziging worden ingediend. Het toetsen van de bezwaren en het voeren van de bijbehorende procedures namen bijna zes jaar in beslag. Dit alles heeft volgens Twan en Miriam te maken met de complexiteit van de regelgeving en de kennis om deze regelgeving op de juiste manier toe te passen.
Afgelopen februari werd eindelijk de vergunning verleend. ‘Het heeft bij elkaar opgeteld zo’n elf jaar geduurd voordat de eerste schop de grond in kon, maar we zijn er ondanks alles altijd in blijven geloven’, vertelt Twan. ‘Toch vieren we het feest pas als de nieuwbouw echt helemaal klaar is.’

Moed niet opgeven

Het niet weten waar je aan toe bent, bleek voor Twan en Miriam het meest frustrerend. ‘Je zat in een trein die maar niet wilde stoppen, terwijl aan de andere kant gemeentelijke procedures heel veel tijd in beslag namen. Dat bracht ons wel eens aan het twijfelen, maar de moed opgeven zit niet onze aard’, besluit Miriam.