'Met mijn dochter op de arm tussen de koeien'

Vanaf dertig weken zwangerschap kreeg ik 'melkverlof'. Tijdens mijn tweede trimester bruiste ik nog van de energie, maar dat verdween naderhand binnen enkele weken. Mijn lichaam gaf heel duidelijk aan dat het melken te zwaar werd. Gelukkig heb ik tot de dag voor mijn ziekenhuisopname nog ijs kunnen maken, natuurlijk in mindere mate dan normaal, dankzij mijn personeel en familie die taken van mij overnamen.

Na mijn bevalling heb ik zo goed mogelijk geprobeerd rust te nemen om mijn lichaam zoveel mogelijk te laten herstellen, want bekkenklachten zijn natuurlijk onwerkbaar in ons vakgebied.

Tien weken na de geboorte van onze dochter was het zover: ik keerde terug naar de melkput. Ik had mijn bonusvader/maat uitdrukkelijk gevraagd of hij mij die avond wilde helpen. Gelukkig kwam hij na het vierde rondje de melkput in.

Ik was naderhand he-le-maal kapot, alsof ik een halve marathon had gelopen. Het krijgen van een baby heeft meer met me gedaan dan ik van tevoren hadden kunnen bedenken. Maar wat was het fijn om weer tussen de meiden in de melkput te staan. En tegelijkertijd erg wennen om die tijd niet bij mijn baby te zijn.

Voor mij is het continu een balans zoeken tussen de onderneming en het moederschap. Denk je dat je baby een vast slaapritme heeft, dan verandert het een dag later weer. Of komt het blauwtongvirus om de hoek kijken en hebben de koeien extra aandacht en zorg nodig.

Op het moment van schrijven hebben wij zo'n vijftien dieren met blauwtong. Sommige zijn hersteld. Eentje is er slecht aan toe, zij eet alleen vers gras van buiten, dat glijdt makkelijker door haar keel. Gelukkig hebben we nog niet te maken gehad met sterfgevallen. Hopelijk doet de winter snel zijn intrede en beschermt hij onze dieren tegen verdere uitbraken.

Ik geniet van de dynamiek van beide werelden, al is het soms wel lastig. Gelukkig heb ik een fijne kring van mensen om me heen, zowel privé als zakelijk. We leren stapje voor stapje dit te balanceren. En als ik dan met mijn dochtertje op mijn arm tussen de koeien sta en haar gezicht zie opfleuren, denk ik: dit is toch het allermooiste wat er bestaat.