Een lange weg te gaan

Open dagen zijn zeer geschikt om familieleden, klanten en mensen uit de buurt te laten zien hoe glanzend het vee erbij loopt, hoe goed de groenten groeien en wat voor werk er het afgelopen jaar is verzet. Vorig jaar toonden we trots de nieuwe zonnepanelen op de stal, dit jaar is de nieuwe winkel het paradepaardje. 'Maar de winkel staat als een vlag op een modderschuit zolang het pad ernaartoe vol gaten en plassen is', bedachten we vorige maand. Er werd direct een stratenmaker gebeld.

De beste man kwam een kijkje nemen en bleek positief: 'Binnen twee à drie dagen kan ik dit klusje klaren. Volgende week kan ik beginnen.' Perfect. Dan hadden we daarna nog drie weken om de tuin opnieuw te beplanten. Wat zouden de bezoekers verrast zijn.

Tot drie keer toe werd de aanvangsdatum echter uitgesteld. Twee weken gingen voorbij. In de derde week arriveerde de kraan, die een begin maakte met de graafwerkzaamheden. 'Krak', zei de stroomdraad. 'Beng', brak de waterleiding. 'Pang', knakte de internetkabel. In de nieuwe winkel vielen het licht en de kassa uit, de vriezers stopten hun gebrom. Paniek. Een kwartier konden ze wel zonder stroom, maar veel langer mocht het echt niet duren. Het zou niet de eerste keer zijn dat al het vlees ontdooide en we de rest van de week moesten barbecueën.

Licht aan, licht uit. Nog zeker zes draden werden geraakt. 'Allemaal rustig blijven, er wordt aan gewerkt', riep de boer. En het licht ging weer aan. En weer uit.

Ergens is het hilarisch. Na maandenlang de opening van de winkel te hebben voorbereid en te hebben gedacht alle touwtjes in handen te hebben, zijn we ineens de controle kwijt. Hadden we maar... ach, dat heeft nu geen zin. De stratenmaker verzekert ons nog steeds dat het erf op tijd af is. Maar dan heeft híj het alleen over de bestrating. Ik voorzie een extra programmaonderdeel tijdens de open dag: 'In de schuur staan harken, schoffels en scheppen, loopt u allemaal even mee?'

Hanna Hilhorst
Zorgboerin in Echt
@HannaHilhorst