Fosfaatgebondenheid dekt veel beter de lading

Waar veehouders zich rond de jaarwisseling volop zorgen maakten over nieuwe normen omtrent de grondgebondenheid in de veehouderij, is dat thema nu naar de achtergrond verdreven.
Inmiddels staan fosfaatgrenzen in de schijnwerpers. In de basis zijn grondgebondenheid en fosfaatnormen varianten op hetzelfde, namelijk grensbepalingen aan de omvang en milieu-impact van dierlijke sectoren. Het fosfaatplafond heeft echter een bredere uitwerking.
Grondgebondenheid is er ten dele vanwege het plaatje. Een boer die over voldoende grond beschikt, beslist zelf over weidegang en kan de kringlopen van voer, dierlijke productie en mest kort houden, zo is de redenering. Dat is zoals maatschappij en politiek het graag zien.
Het lijkt echter beter om te spreken van fosfaatgebonden landbouw. Of het nu gaat om de intensieve veehouderij of de melkveehouderij, het is fosfaat wat de sectoren beperkt. Dat geldt onafhankelijk van de vraag of je daar een rechtensysteem aan koppelt of op fosfaatefficiëntie stuurt.
Dat geldt ook voor de akker- en tuinbouw. De beslissingen die telers maken, zijn vooral gebaseerd op de aanvoer van fosfaat. Akkerbouwers maken gebruik van dierlijke mest en reststoffen om met organische stof de grond te verbeteren.
Met een betere basiskwaliteit is het eerder mogelijk om met lage bemestingsnormen toch een goede opbrengst te halen. Er zijn akkerbouwers die in de juiste verhouding rundveedrijfmest (veel organische stof), varkensdrijfmest (goedkoop) en digestaat mengen om zo goed mogelijk met fosfaat uit te komen.
Fosfaatgebondenheid – de term bestaat nog niet – dekt beter de lading dan normen rond grondbezit. Voor milieu-impact en bodemvruchtbaarheid maakt het tenslotte niet uit of de boer de mest op eigen of andermans grond uitrijdt.