Groot-Brittannië kansrijk emigratieland voor Nederlandse veehouders

Veel Nederlandse boeren zijn zich onvoldoende bewust van de mogelijkheden in het Verenigd Koninkrijk, constateert Bart Wagenvoort die samen met zijn zoon Jonathan Wagenvoort Advies leidt. Na de Brexit heeft het land zijn eigen landbouwbeleid ontwikkeld, met soepelere regelgeving en meer flexibiliteit voor ondernemers.

Jamie Pottow is zich daarvan bewust. Samen met zijn vader en twee ooms heeft hij een melkveebedrijf in Zuidwest-Engeland dat in de afgelopen vijftien jaar groeide van 150 naar 400 koeien. De vennoten willen in drie jaar verder doorgroeien naar 600 koeien. Ze leveren hun melk via een supermarktcontract, met een Arla-melkprijs die vergelijkbaar is met Nederland. Daarnaast beloont Arla duurzaamheidsinspanningen, zoals CO2-reductie, met een premie.

De Britse regelgeving is in veel opzichten soepeler dan in Nederland. ‘Er is een substantieel verschil’, benadrukt Wagenvoort. Een voorbeeld is de mestwetgeving. Britse veehouders mogen hun drijfmest opslaan in een gat in de grond met een kleiwand. Met de nieuwe regering lijkt het er wel op dat boeren verplicht gaan worden om drijfmest op te slaan in een mestsilo of in een gat in de grond met een zeil. ‘Als je nu een mestopslag wilt maken is het verstandig om een goede opslag te bouwen’, stelt Pottow.

Veehouders mogen op veel percelen onbeperkt drijfmest uitrijden. Op percelen met een te hoge fosfaattoestand mogen ze nog altijd 100 ton per hectare uitrijden. Dat geldt voor de meeste percelen van Pottow. Maar mestafzet is voor hem geen probleem: ‘Wij zijn omgeven door grote akkerbouwbedrijven.’ Hij mag mest uitrijden van 1 januari tot 1 augustus.

Nieuwbouw soepeler

Ook de regelgeving voor nieuwbouw is soepeler. Zelfs in een gebied met de status ‘uitzonderlijke natuurlijke schoonheid’, waarin Pottows bedrijf ligt. ‘We moeten aantonen dat we de natuur niet schaden en soms een heg planten rond een mestopslag, maar dat is goed te doen’, legt hij uit.

Als een vergunningaanvraag aan alle eisen voldoet, kan binnen acht weken de schop de grond in. Soms vraagt de overheid extra informatie, waardoor het proces langer duurt, maar een traject van vijf tot acht maanden is gebruikelijk. ‘In Nederland duurt het vaak vijf tot acht jaar in plaats van maanden’, zegt Wagenvoort. Pottow: ‘Bij ons is de bureaucratie niet zo erg als in andere Europese landen. Ook al zullen veel Britse boeren het daar helemaal niet mee eens zijn.’

Meer vrijheid

Wagenvoort noemt het opvallend dat het Britse landbouwbeleid minder overeenkomsten heeft met de strikte Europese regelgeving, maar meer met het Canadese model. Dit betekent dat er wel aanpassingen worden doorgevoerd, maar niet op de zeer gedetailleerde manier zoals in de EU.

‘Het Britse landbouwbeleid lijkt veel op het Europese beleid van de jaren tachtig, met minder strenge milieueisen en meer vrijheid voor boeren om hun bedrijf naar eigen inzicht te runnen', vertelt hij.

'De Britten zijn nu bezig met regelgeving die in Nederland al decennia geldt. Tegelijkertijd lijkt dat beleid zich te ontwikkelen richting het Canadese systeem, met soepeler regels en meer ruimte om te groeien.’ Voor Nederlandse boeren die gewend zijn aan striktere normen en efficiëntie in hun bedrijfsvoering, biedt dit een voorsprong, stelt Wagenvoort.

Volgens Wagenvoort is Groot-Brittannië een goede optie voor veehouders die willen emigreren. ‘Zeker als je alle cijfers op een rij zet, zoals de kostprijs, de hoge productie en de melkprijs, dan biedt het uitstekende kansen. Net zo hard werken als in Nederland levert hier vaak meer op.’ Bovendien zijn in Groot-Brittannië de sociale faciliteiten zoals scholen vergelijkbaar met die in Nederland. ‘Dat telt ook, want je emigreert meestal met je hele gezin.’