Jan Boere: onuitputtelijke bron gedachten

Bert HartmanHet begon zomaar. ‘Ik hoef de hele wereld niet te hebben, want dan moet ik de hele wereld ook onderhouden.’ Die gedachte schoot hem plompverloren te binnen. ‘Als ik dit niet gelijk opschrijf, dan ben ik het straks onherroepelijk kwijt’, kan Boere zich het moment van de bewuste ingeving nog helder voor de geest halen.
Het was 7 februari 2007. De Leimuidenaar bleek daarmee een schier onuitputtelijke bron te hebben aangeboord. ‘Ik had er die avond zo nog een stuk of zeven klaar.’

Stapels schriften

In de voorkamer ligt de tafel vol met stapels schriften, mappen en kladblokken. In bijna acht jaar heeft Boere ze allemaal volgeschreven. Nog dagelijks kruipt hij op een vrij moment achter zijn paperassen om nieuwe ideeën in het net uit te werken. ‘Sommige krabbels kan ik in één keer overnemen. Aan andere ga ik nog een tijdje zitten schaven.’
Aanvankelijk noteerde Boere zijn ingevingen in een zakagenda. De twee kleine blaadjes per werkweek volstonden al snel niet meer. ‘Ik heb altijd een pen op zak en meestal ook wel een pakje kauwgom. Als ik die hulsjes openvouw, dan kan ik daar prima op schrijven,’ glundert Boere. ‘De keren dat ik denk: ‘Dat komt zo wel’, ben ik de gedachte enkele tellen later vergeten. Zo jammer, vind ik dat,’ verzucht hij.
Belangrijke inspiratiebronnen zijn het landschap, de natuur en uiteraard de landbouw. Ondanks zijn pensioen zit Boere er letterlijk en figuurlijk nog steeds middenin. Op de buitenbloemenkwekerij van zijn ene zoon Johan, tevens buurman, helpt hij vooral in de zomer regelmatig mee. Op het schapenbedrijf van zoon Peter aan de andere kant van zijn huis houdt hij overdag een oogje in het zeil.

Zinvolle inzichten

‘Ik moet wel iets voelen voor een onderwerp voor ik er iets zinnigs over kan schrijven,’ heeft Boere ervaren. ‘Ik fiets en wandel veel en zie dan allerlei dingen die me op ideeën brengen. Daarnaast doe ik vrijwilligerswerk, onder andere in het verzorgingshuis en ik ben drager bij uitvaarten. Hoewel het soms trieste gebeurtenissen zijn, levert het ook zinvolle inzichten op. Thuis schrijf ik die ervaringen dan van me af.’
Boere vindt het ook leuk om teksten van anderen te lezen. ‘Mensen wijzen me daarop of ik krijg eens een bundel cadeau. Ik heb diverse boeken van Toon Hermans. Iedereen heeft toch zo zijn eigen stijl, maar vooral ook eigen invalshoeken. Sommige bekenden trakteren me weleens op een goede spreuk. Dat werkt zelden, want vaak zie ik het heel anders of ik heb er geen gevoel bij. Veel mooier zijn de spontane opmerkingen. Wat dat betreft let ik goed op wat de ander zegt,’ vertelt Boere. ‘Zeker sinds ik schrijf.’
Op dus naar de 40.000 spreuken. Waar leidt dit naartoe? ‘Ach, ik heb wel vaker overwogen om te stoppen, als er weer een schrift vol was. Maar de volgende dag pak ik toch weer een nieuwe. Dat is geen opgave hoor. Het borrelt vanzelf op.’